Όταν τέλειωσαν οι μέρες των κατακτήσεων της (Τσόντα για ένα άτομο)

Όταν τέλειωσαν οι μέρες των κατακτήσεων της αποφάσισε να αφήσει την τότε ζωή της και να ξαναπιάσει τη σχολή. Ήδη η κολλητή, και οι πιο πολλές φίλες, είχαν σταθερή δουλειά και γκόμενο και οι έξοδοι είχαν περιοριστεί. Δεν ένιωθε πολύ άνετα με το γεγονός ότι θα ήταν μεγαλύτερη από τους περισσότερους απ' τους συμφοιτητές της, αλλά πάλι δε χρειαζόταν να ξέρει ο καθένας πώς και τί. Κι όσο γι' αυτούς που είχαν μείνει απ' το έτος της και την ξέρανε, αυτοί δεν άξιζαν την προσοχή της έτσι κι αλλιώς.

Δεν είναι ότι σνόμπαρε τον κόσμο- απλά δεν τους ήθελε όλους κοντά της. Και ποιος τους θέλει; Της άρεσε ο έξυπνος κόσμος, αυτός που ξέρει να πίνει και βγαίνει αργά αλλά πάει στα σωστά μέρη κι ακούει την καλή μουσική. Στο στυλ δεν έκανε εκπτώσεις- είχε μαζέψει κομμάτια από τα καλύτερα ντυσίματα που είχε βρει μπροστά της, και είχε ταιριάξει outfit που στο μυαλό της ήταν η επιτομή του θεσσαλονικιώτικου αλτερνασικ, και όχι τόσο από διάθεση επίδειξης, όσο από αυτό το περίεργο ένστικτο αυτοπροστασίας που έχουν όλες οι κοπέλες, το κουβαλούσε παντού μαζί της. Δεν είχε σημασία αν ήταν μεσάνυχτα στη Βαλαωρίτου ή 9 το πρωί στο αμφιθέατρο. Υπήρχε πάντα περίσταση για να 'σαι στα καλύτερα σου φούστα/κολάν combo, δερμάτινα τζάκετ, ανοιχτό πουκάμισο πάνω απ' τη μπλούζα, όπως υπήρχε πάντα χώρος για να δέσει το λουκ με βραχιολάκια, φουλάρια, βαμμένα νύχια, και χρόνος να ετοιμάσεις αυτή τη γαμάτη πλεξούδα στο πλάι που βρήκες στο ίντερνετ. Και όλα αυτά χώρια το μεηκάπ.

Και το μεηκάπ έπρεπε να είναι σταθερά στην τρίχα, καθώς είτε από χρόνια καπνίσματος, είτε από, ειρωνικά, συνεχές βάψιμο, είτε απλά από τις ιδιαιτερότητες του δέρματος της, κατέληξε να είναι απ' τις κοπέλες που οι γραμμές κατεβαίνουν από νωρίς στο πρόσωπο τους. Ας είναι- πάντα θεωρούσε ότι απέναντι στις κλασικές γκομενάρες, τις ψηλότερες και πιο εντυπωσιακές, σίγουρα, έβαζε εξεζήτηση, τύπο, ενδιαφέροντα, μια επίφαση κουλτούρας. Girl with something upstairs. Κι έτσι τα πενηντάρια στη Max Factor φεύγαν τακτικά. Και πάνω σ' αυτό είχε να αγοράσει υλικά για να είναι μαυρισμένη όλο το χρόνο, γιατί καλό το έξυπνο στυλ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι από μια μαυρισμένη ξανθιά.

Κι έτσι ήταν ασφαλής στην εικόνα της. Όταν την ρωτούσαν τί έτος είναι έλεγε τέταρτο αλλά για ένα χρόνο δεν έδινε μαθήματα, και αν ρωτούσαν γιατί, έλεγε απλά ότι "ήταν περίεργα", και το άφηνε εκεί. Αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, σκεφτόταν, της έδινε έναν αέρα μυστήριου. Λες "ήταν περίεργα", οι άλλοι φαντάζονται εσωτερικές αναζητήσεις, περιπέτειες, τραγωδίες ακόμη. Ολοκλήρωνε την πανοπλία της χαριτωμένα, μαζί με τα σταράκια της και τα στριφτά της, το μήνυμα που έστελνε στο πλάι ενώ σου μιλούσε. Κι όταν μιλούσε είχε τους πιο διακριτικούς, χαμηλόφωνους τόνους,  η φωνή της ακουγόταν ψιλή και ευγενική και τραβούσε τα παιδάκια. Μια στο τόσο θα 'σπαγε ενώ έλεγε για κάποια ταινία, κοιτάζοντας χαμηλά θα έκανε μια νύξη για μοναχικά βράδια, για ανιαρές μέρες που είχε να γεμίσει με βιβλία, ταινίες. Η φωνή μιας γλυκιάς, μαζεμένης κοπέλας, ίσως με τις μοναξιές της, τις ανησυχίες της, τις πληγές της. Μιας κοπέλας που έχεις κάτι να πεις. Προσβάσιμη, αλλά με βάθος. Κανένας δεν έπρεπε να νιώσει ότι τον σνομπάρει. Την επόμενη μέρα μπορούσε να διαλέξει ποιους θα χαιρετήσει.

Η σχολή περπατούσε. Βρήκε τις καθημερινές της παρέες, άτομα στο ενδιάμεσο γνωστού και φίλου (επαφές που είναι πάντα σημαντικό να έχεις στο πανεπιστήμιο), κάποιοι παιδάκια που δεν είχαν ιδέα απ' τη μεγάλη ζωή, κάποιες ψαγμένες γκόμενες που μπορούσε να μιλήσει λίγο πιο σοβαρά. Από την άλλη, αφού η μεγάλη ζωή είχε αρχίσει να σώνεται έβρισκε τα απογεύματα της όλο και πιο βαρετά. Το ίντερνετ έτρωγε τις περισσότερες απ' τις ελεύθερες ώρες της, και όπως οι πιο πολλοί από μας ξέρουμε, το κάνει χωρίς να εκτελεί κάποια απ' τις συγκεκριμένες του λειτουργίες, απλά επιπλέοντας μας από στιγμιαίο ενδιαφέρον σε αστείο μιας χρήσης, αλλά ανοίγει υπογείως τους ορίζοντες μας σιγά σιγά και συνεχώς, καινούρια μουσική, καινούριες εικόνες, καινούριες πληροφορίες. Το Facebook είναι φυσικά μια επέκταση της πανοπλίας μας, κι αυτή το ενημέρωνε καθημερινά με τα τελευταία της κομματάκια κουλτούρας. Είχε επίσης ένα γερό κόλλημα με καλλιτεχνιάρικες εικόνες, αφηρημένα πλάνα και εναλλακτικές γκόμενες τραβηγμένες με ρετρό υπερέκεθεση, τέτοια πράγματα. Ακόμα περισσότερο προτιμούσε πράγματα με πιασαρικά σλόγκαν πάνω. Κι έτσι, αν και δεν ήταν του γούστου της να ανεβάζεις φώτο με σένα και την παρέα σου σε τρελά κέφια, γέμιζε άλμπουμ με ψήγματα φιλοσοφίας, καυστικότητας, attitude. 

Ήταν ίσως μια από τις κύριες μορφές έκφρασης της να φορτώνει το προφίλ της με έναν όγκο από τέτοια διαμαντάκια. "Never tell your problems to anyone, 20% don't care and the other 80% are glad you have them.", "The silence of outer space never seemed so loud. -Bob Dylan", "I used to be boring, now I have a moustache". Μερικές φορές έφτιαχνε και δικές της. Είχε μάθει καλά το Photoshop. Αλίμονο, είχε ανεβάσει και μερικές με το άτομο της- τραβηγμένες γωνίες, περίεργα φίλτρα. Ότι χώρο περίσσευε στο προφίλ της τον γέμιζε με το περιστασιακό ευθυμολόγημα. "molis ksupnhsa kai ponaei o laimos mou................kapoios me kollhse mesw thlefwnou lew egw.......................h' gkantemia erikse h' ta megala pneumata sunantiountai!!!xaxa", 0 likes. 

Όπως συμβαίνει συνήθως σε κάθε καλή παράσταση υπάρχει μια ρίζα αλήθειας, κι έτσι δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα βράδια μπορούσαν να γίνουν μοναχικά, οι μέρες μηχανικές και μίζερες. Πιο πολύ είχε κουραστεί να ακούει τα γκομενικά της κολλητής στο τηλέφωνο, και κάθε φορά που γινόταν αυτό η απόφαση να μείνει έξω απ' το παιχνίδι και να συγκεντρωθεί στη σχολή χαλάρωνε. Όμως το παιχνίδι παίζεται έξω, και το Facebook της, ιδιοσυγκρασιακό όπως ήταν, δε τραβούσε ποτέ πολύ κόσμο. Οπότε οι ταινίες κατέβαιναν, οι μουσικές ακούγονταν.

Αλλά φυσικά ήταν θέμα χρόνου να σκάσει κάποιο ενδιαφέρον αυτής της ποικιλίας. Οι πληροφορικές είναι γεμάτες αγοράκια που μοιάζουν σα να τα πήρες απ' το Λύκειο και να τους ζωγράφισες γένια, αλλά ακόμα και στα πιο ξενέρωτα μέρη κυκλοφορούν καναδυό ανεκτά κουλ τύποι. Καθώς της έλειπε εξάσκηση, και η αυτοπεποίθηση ήταν χαμηλά βρισκόμενη σε μια απ' αυτές τις περιόδους που τα κιλά αρνιούνται να πέσουν, της πήρε λίγο χρόνο να βρει τα πατήματα της, να βγει από τη φάση που αγχώνεσαι και δυσανασχετείς. Μια γυναίκα έχει χίλιους τρόπους να κάνει έναν άντρα να έρθει, και στους κύκλους της τους ξέρουν όλους. Συν τοις άλλοις σ' αυτό το περιβάλλον ξεχώριζε: ανάμεσα στις ψηλές δαπίτισσες πολλοί θα 'θελαν μια ευκαιρία με κάποια σαν αυτήν, και ήταν πιο έμπειρη απ' τους περισσότερους. Αλλά αφού έριξε τα αγκίστρια της μερικές φορές, και τράβηξε μες στην περιοχή της δυο-τρεις, είδε ότι έχανε ενδιαφέρον γρήγορα. Έβρισκε πάντα κάτι για να την ξενερώσει- ίσως ο υποψήφιος ήταν πιο μικρός απ' όσο ήλπιζε, ίσως απλά δε το 'χε στον πρόλογο. 

Μια φορά τα κόλπα της κάναν πάταγο- κάποιος φτωχός μαλάκας την κυνήγησε σ' ένα διαδρόμο ζητώντας τον αριθμό της- κι αυτό για αρχή. Τα ρομάντζα δεν χρειάζονται λόγια για να σπινθηρίσουν- βλέμματα μπορούν να κάψουν καρδιές σημαδεύοντας τες με τη γκάβλα τους στην πορεία. Της πήρε ένα τέτοιο υπολογισμένο βλέμμα (καρφώνοντας τον με κουταβίσια ματιά, αφήνοντας το χείλος της να ανοίξει τόσο ώστε να λέει ΣΕΞ), και ο τύπος (που ήξερε ότι την είχε τσεκάρει αλλά φαινόταν δύσκολος να προσεγγίσεις), ξέχασε τους ενδοιασμούς του κι έτρεξε να πέσει πάνω στα πράσινα Wayfarer της. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα, αλλά το σινιάλο ήταν τόσο ξεκάθαρο, η λαγνεία τόσο πρόδηλη, που δεν του 'κανε καν register ότι έχασε το παιχνίδι όταν είπε το έτος του. Αυτή φυσικά είχε πει το ψεύτικο έτος. Ας είναι, τί να κάνεις. Τουλάχιστον η φάση που τον σνόμπαρε με τη φίλη της είχε πλάκα.

Οι διακοπές ερχόντουσαν και ήταν ακόμη χωρίς γκόμενο, αλλά δε της πήρε πολύ για να συνειδητοποιήσει ότι το κέρδος από αυτά τα ευτράπελα ήταν μεγαλύτερο απ' ότι αν είχε βρει. Τώρα περνούσε από μπροστά τους με ύφος πασαρέλας. Τα κιλά έπεσαν μόνα τους. Είχε επιστρέψει.

Το καλοκαίρι τη βρήκε στο φυσικό της χώρο. Κλαμπ και γκομενιλίκια έδιναν κι έπαιρναν. Επιστροφή στη δόξα. Φαντάζομαι- Μπαίνοντας σ' ένα κοσμικό χώρο θα ένιωθε αμαζόνα, θα ένιωθε τα πόδια της να σέρνουν από πίσω τους την προσοχή αντρών που περίμεναν τις γκόμενες τους να γυρίσουν απ' το μπάνιο. Τα όπλα της ήταν σε πλήρη ισχύ. Περπατούσε ανάμεσα τους κρατώντας την τσάντα της με τον καρπό λυγισμένο προς τα έξω και απολάμβανε το ύπουλο μειδίαμα που ήταν κολλημένο στο πρόσωπο της. Και γιατί να μην είμαστε λίγο bitch; Είναι αυτοί καλύτεροι, κλέβοντας ματιές πάνω μας ενώ έχουν την άλλη αγκαλιά; Γιατί να μην το χαρούμε λίγο; Και όταν τα φλερτ έκαναν τον κύκλο τους και τα κοκτέιλ είχαν φύγει στα καπάκια χόρευε με την κολλητή- που θαύμαζε και στα μπλε μάτια της πίστευε ότι έβλεπε την πιο όμορφη γκόμενα που είχε δει ποτέ- κι ένιωθε στην κορυφή του κόσμου.

Και η κορυφή πιάστηκε- ο Γαμάτος τη βρήκε. Μπήκε στη σχολή φουλ σεξαρισμένη και κυρίως φουλ ερωτευμένη. Είναι ένα χαρακτηριστικό που όλοι οι άνθρωποι έχουν, ιδιαίτερα στις τάξεις των εσωστρεφών και των ανήσυχων, να λάμπουν όταν είναι στα μέλια με τον άνθρωπο τους. Δεν το έχω δει πουθενά αλλού τόσο πολύ- εκεί που κάποτε ψιθύριζε τώρα τραγουδούσε. Μιλούσε και κινούνταν με σχεδόν μανιακή ένταση, μια απόλυτη χαρά την περιέκλειε. Έβλεπε τους τύπους που είχε παρεδώσε και ξίνιζε. Πόσταρε σειρές από καρδούλες στον τοίχο της. Τον έπαιρνε τηλέφωνα συνέχεια, πέρναγε κάθε μέρα μαζί του. Κι έτσι τον έχασε, σε μερικούς μήνες. 

Καψουροτράγουδα από φίλους στον τοίχο, χαριτωμένο σχόλιο απ' αυτήν από κάτω. Η εικόνα έγινε η πλάτη μιας γκόμενας σκεπτική μπροστά στη θάλασσα, το σλόγκαν: "no expectations, no disappointments". Θα την έβρισκες σίγουρα τότε καθισμένη μόνη της στα σκαλιά να κάνει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Εκεί που πριν λίγο καιρό έλαμπε τώρα υπήρχε μια εκκωφαντική μαυρίλα. Οι σκέψεις σχεδόν ακούγονταν- γιατί είναι οι άντρες τόσο μαλάκες, γιατί δε με αγαπάνε όπως εγώ, τους δίνεις τα πάντα και σε βαριούνται. Γιατί δε μπορούσε να ήταν σα την κολλητή της; Το μίσος είχε κάτσει πάνω της κι έπνιγε τον αέρα. Αλλά εν τέλει μαλάκωσε και όταν καθόταν με την παρέα της στα διαλείμματα ο πόνος και ο φόβος έδειχναν. Κι αυτοί τη δεχόντουσαν χωρίς να κάνουν πολλές ερωτήσεις. Κόκκινο κραγιόν στις 9 το πρωί. Πανοπλία.

Δεν πέρασε πολύ καιρός μέχρι κάποιος να την τσιμπήσει σ' αυτή τη φάση κι έτσι σύντομα βρέθηκε πάλι σε σχέση. Ο λεγάμενος ήταν δύο έτη μικρότερος από το ψεύτικο έτος της. Κι έχοντας πάρει τα πάνω της, άρχισε να παίζει τα παλιά της φλερτ σαν να ήθελε να δείξει τα δόντια της. Ένα χαμόγελο εδώ, μια εντυπωσιασμένη ματιά εκεί, μια χαιρετούρα με το διπλανό τους, τους τράβαγε απ' τα πουλιά τους. Οπωσδήποτε κάποτε τους λυπήθηκε. Δεν ήθελε ποτέ να φέρει τον καινούριο μπροστά τους. Αλλά αυτά έχει η ζωή. Όμως η σχέση δεν κράτησε- ίσως αυτός δε μπορούσε να τη βλέπει όσο τον ήθελε, ίσως έσπασε και τον έβρισε, το θέμα είναι ότι αυτός την έδιωξε γρήγορα, και ο χρόνος τη βρήκε στα ίδια σκαλιά, και το μίσος γύρισε πάνω της. 

Ξυπνάει από ένα όνειρο τώρα, ένα περίεργο όνειρο με την κολλητή. Στρίβοντας ένα τσιγάρο σκέφτεται για τις σχέσεις. Όποιος ερωτεύεται χάνει, σκέφτεται, σ' αυτούς που δόθηκε περισσότερο την βαρέθηκαν πρώτοι ή την κεράτωσαν. Αλλά πάλι κι αυτή δεν κεράτωσε; Όταν έχεις να κάνεις με τον έξυπνο κόσμο η πισινή είναι κανόνας. Η δύναμη κι η ομορφιά κόβουν κι απ' τις δύο μεριές. Παρολαυτά εύχεται να μπορούσε να βρει κάποιον που απλά να κολλάνε. Σίγουρα δεν είναι τόσο κακή. Υπάρχουν πράγματα που δεν ανεχόταν ποτέ, σίγουρα, ποτέ δεν ανεχόταν τις εξυπνάδες, την αίσθηση ότι ο άλλος την κοροϊδεύει. Το μυαλό της πλανάται σε μια εποχή που δεν είχε βάλει ακόμα τους πρώτους της φακούς, δεν είχε βάψει ακόμα τα μαλλιά της. Θυμάται τις ντίβες του σχολείου, το μονίμως δυσαρεστημένο ύφος, παρότι τα 'χαν όλα,  τον τρόπο που έμοιαζαν να είναι συνεχώς σε θέση μάχης, το πώς ανέβαιναν στα τραπέζια για να χορέψουν μπουζούκια που αυτή απεχθανόταν. Μετά σκέφτεται την κολλητή, προσπαθεί να θυμηθεί το όνειρο, και συνειδητοποιεί ότι ξύπνησε ιδρωμένη. Αναπολώντας το παρελθόν προσπαθεί να θυμηθεί τι αίσθηση είχαν οι μέρες των κατακτήσεων της, και αναρωτιέται αν ήταν πράγματι όπως τις θυμάται.