Όταν έγραφα ότι το Inception είναι πραγματικό, δεν σκεφτόμουν κάτι τέτοιο

στα ονειρα μου υπαρχουν ονειρα μεσα σε ονειρα.

στα ονειρα μου κοιμομουν κι εβλεπα σελιδες, πραγματα με αυστηρες λεξεις σε κομψες γραμματοσειρες και μεγαλες περηφανες επικεφαλιδες. οταν ξυπνουσα οι σελιδες ηταν εκει, σε ενα χαρτι, στο εξωφυλλο ενος περιοδικου. η αδερφη μου τις διαβαζε σαν μην ειχε γινει τιποτα.

ακριβως οπως αυτο που διαβαζετε τωρα. δεν υπαρχει καμια διαφορα. καμια απολυτως.

στα ονειρα μου ενας νεκρος αντρας περπατουσε στο σπιτι. τον εβλεπα αλλα δεν μπορουσα να προσδιορισω τι δεν πηγαινε καλα. η γρια απεναντι μου μουρμουρησε συνομωτικα οτι εχει κατι να κανει με το πληρωμα των λογαριασμων. δεν απαντησα. ημουν μπερδεμενος. τελικα πηγα και του μιλησα κι αυτος αρχισε να πεταει τα ρουχα του θυμωμενος σα καποια παιδια που το κανουν αυτο απο αντιδραση οταν τα τιμωρουνε. αλλα εγω ηθελα μονο να μαθω γιατι ειναι εκει. δε με πειραζε. και τωρα ολοι φερονται σα να κανα κατι λαθος.

ενιωσα την βαρυτητα που με τραβαει απο το ονειρο και σπρωχνει διακριτικα τα παραθυροφυλλα των βλεφαρων μου. καποτε ειδα λεξεις και παραγραφους στις σελιδες ενος βιβλιου ακινητοποιημενου μπροστα μου σα να το κρατουσα στα χερια μου, η εικονα σταθερη οσο διαβαζα τις λεξεις και γυρνουσα τις σελιδες και οι λεξεις γινονταν ομορφα, παραξενα, καθημερινα, ανορθοδοξα νοηματα, σαρκαστικες σποντες για γυναικες προεδρων της Αμερικης, και πραγματα της φαντασιας, προσεκτικα και εντεχνα χωμενα μεσα στο κειμενο οπως θα κανε ο Βονεγκατ. καποτε ο Λουκας ειχε μια περιπετεια κατω απο τη θαλασσα οπου στεκοταν μπροστα απο το ερειπιο μια αψιδας και επεσε ενας κεραυνος. πανω στην αψιδα υπηρχε μια λεξη. αυτη η λεξη σημαινε τα παντα. ηταν μια λεξη σα την οποια δεν εχεις ακουσει ποτε σου, αλλα ηταν μια λεξη-κλειδι. προσπαθησα αλλα δε μπορω να τη θυμηθω. σαν τον Μιρακλμαν.

τωρα βλεπω λεξεις γραμμενες σε διαφορετικα μεγεθη, επιβλητικους τιτλους σε ομορφες σκαλιστες γραμματοσειρες, και διακριτικους υποτιτλους και σημειωσεις τακτοποιημενες γυρω τους, και φραχτες απο ψιλα γραμματα. σβηνουν και αναβουν πανω σ' ενα μαυρο φοντο σαν την αρχη μιας ταινιας. μεσα στο πληθος νομιζω οτι βλεπω τη Συνεκδοχη. αυτη ειναι μια ωραια λεξη, και μια καλη ταινια. οι τιτλοι τελειωνουν, και το μονο που μενει ειναι το μαυρο. αλλα η σιωπη δεν ειναι απολυτη.

ειμαι ακομα εκει. ειμαι εγω. ελεγχω τις κινησεις μου. γκουγκλαρετε lucid dreaming. αυτο συμβαινει.

ειμαι εγω. νιωθω το σωμα μου. νιωθω το βαρος μου. νιωθω την πετρα απο κατω μου, ειναι τοσο στενη που αν αλλαξω πλευρο θα πεσω. το μαυρο ηταν το γυμνο ενος νυχτερινου ουρανου, τελικα. ακουω τη θαλασσα γυρω μου. ναι, τα φωτα ενος μικρου πλοιου στο βαθος. το βλεμμα μου σαρωνει την περιμετρο μου - οσο πραγματικα και αργα και προσδιορισμενα οσο καθε σαρωμα που εχεις κανει οταν μπαινεις σ' ενα μαγαζι και ψαχνεις τους φιλους σου - στα αριστερα το μηκος της παραλιας, με τον ναυτικο ομιλο στο τελος. ξερω που ειμαι.

το καταλαβα οταν ενιωσα την πετρα και ακουσα τη θαλασσα και ειδα τα φωτα. καποτε λεγαμε αυτη τη λωριδα γης μεσα στη θαλασσα 'αποβαθρα', και περνουσαμε καλοκαιρινα βραδια εκει με γνωστους απ' το σχολειο. φυσικα δεν ειναι τοσο στενη στην πραγματικοτητα.

οι σκεψεις μου ειναι διαυγεις, και συγκεντρωμενες, και δικες μου. νιωθω το βαρος τους καθως τις κατευθυνω στον ονειροχωρο, "δεν μπορει να ειμαι εδω", "δε μπορει να ξυπνησα σε διαφορετικη πολη", οσο λογικες και μονοκομματες οσο καθε υπολογισμος που εχεις κανει για να δεις ποιο λεωφορειο θα παρεις. "αυτο δεν μπορει να ειναι θαλασσα γυρω μου''. βαζω το χερι μου μεσα, νιωθω το νερο. αλλα προσεχω οτι δεν υπαρχει αερας. δεν συνειδητοποιω πληρως οτι ονειρευομαι, αυτο ειναι κρυμμενο στις ακρες των ματιων μου. αλλα ο αρχιτεκτονας του ονειρου μου ειναι ακομα στο πτυχιο.

ας ειναι. σηκωνομαι και περπαταω μεσα στη στερια. ο ουρανος αλλαζει στο σαγηνευτικο μπλε ενος απογευματος. η αμμουδια ειναι σωστη. τα δεντρα μπροστα επισης. και επιτελους...

ανθρωποι.

μ΄αυτον τον φιλο χαθηκαμε πολυ νωρις. ηταν το παιδι που δεν ειχε μπαμπα κι εμπλεκε σε φασαριες. το ξυρισμενο κεφαλι του ανησυχουσε τις μαμαδες, αλλα ηταν ετσι μονο επειδη ειχε μια μπουκλα που δεν μπορουσε να την κανει τιποτα. αλλα ειμαστε ακομα περισσοτερο φιλοι παρα γνωστοι, οποτε χαιρομαι οποτε τον βλεπω. ακομα κι οταν υπαρχουν ανθρωποι που τον κηνυγανε, οπως τωρα.

αυτος ο τυπος ειναι πολυ μεγαλοσωμος κι εχει φατσα εγκληματια. ο φιλος μου περπαταει μακρια του ενω αυτος του λεει κατι για χρωστουμενα. ο φιλος μου με βλεπει και με χαιρεταει. αλλοι δυο κακοι πλησιαζουν στα δεξια μου. αυτο ηταν, μ' εχουν σταμπαρει. θα μας περικυκλωσουν. οπισθοχωρουμε περα απ' τα δεντρα.

τωρα ο ουρανος ειναι το λαμπερο γαλαζιο της διαφημισης του ελληνικου τουρισμου. ειμαστε σ' ενα beach bar. αυτο δε θα πρεπε να ειναι εδω. το lucid εχει ελαττωθει. οι κακοι ειναι παντου γυρω μας, αλλα δεν υπαρχει φοβος η αγχος. το περιβαλλον ειναι γελοιο. μεχρι που ακουστηκαν τα μεγαφωνα. τοτε εγινε χειροτερα.

"ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΑ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ, ΔΥΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΠΟΛΙΣΤΕΣ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ!"

η κατι αναλογο. οπως μιλαει γυρναω το βλεμμα και βλεπω τους πανηψυλους πολεμιστες με τα μαγιο. ερχονται προς το μερος μας με το κινηματογραφικο αργο περπατημα, βλοσυρα σκυμμενα κεφαλια, προσωπα κρυμμενα στις σκιες, χερια ανοιχτα λες και θα τραβηξουν πιστολι. οι μυς τους μοιαζουν σκαλισμενοι. ειμαι σ' ενα βιντεοπαιχνιδι.

σε λιγο, ολοι ειναι τσαλακωμενοι αναμεταξυ τους σε μεγαλους μπογους ανθρωπων στο εδαφος και παλευουνε. ολοι φαινεται να παλευουν με ολους. αυτο το ονειρο εχει γινει κωμωδια. εγω καθομαι στην ακρη και κοιταω. δεν εχει νοημα να χωθω, θα ημουν αχρηστος. ζυγιζω λιγοτερο απο αρκετες γυναικες.

ο φιλος μου κανει κατι τοτε: βγαινει απ' τη μαχη μ' ενα φακελο στα χερια (ηταν αραγε παντα εκει?) και τον πεταει πανω σ' ενα απ' αυτα πραγματα που εχουμε στα παρκα μας, που ειναι μια επιφανεια απο σκοινια πανω σε πασσαλους.

τρεχω προς τα κει και σκαρφαλωνω πανω στα σκοινια λες και γεννηθηκα για να σκαρφαλωνω πραγματα. ανοιγω το φακελο. υπαρχουν λεξεις. μοιαζουν σημαντικες. καποια κομματια ειναι μαρκαρισμενα με κοκκινο στυλο. ενας κακος αρχιζει να σκαρφαλωνει, αλλα δεν ειναι πολυ καλος. εχω χρονο.

οσο διαβαζω ο φιλος μου μιλαει. γραπτες η προφορικες, οι λεξεις δεν βγαζουν νοημα, ο ονειροχωρος εχει χαλαρωσει πολυ σε σαφηνεια. αλλα ο φιλος μου μιλαει πολυ εντονα. μου λεει πραγματα που πρεπει να κανω. πραγματα που πρεπει να προσεξω.

σχεδον συνειδητα, αρχιζω να τραβαω την πριζα. αφηνω τη νωχελικη παλιρροια της βαρυτητας να με παρει μακρυα. ο φιλος μου μιλαει ακομα. εξηγει, προειδοποιει. πιανω μερικες λεξεις:

"αν δε σε δω σε πεντε μερες, κατι σοβαρο θα συμβει."

ξυπναω.

ουαου.

σιγουρα οταν εγραφα οτι το inception ειναι πραγματικο, δεν σκεφτομουν κατι τετοιο. αλλα οπως και να' χει, you mustn't be afraid to dream a little bigger, darling.