20101013

Flash Fiction: 407

Αφήνω το ταξί στον αριθμό 6 της οδού της- παίρνει όλα τα λεφτά μου κι όπως μουρμουράει κάτι για δύο και σαράντα που λείπουν έχω αρχίσει να τρέχω. Μαρσάρισμα καθώς απομακρύνεται, ήδη μια ηχώ. Αριθμός 35 τώρα. Το 407 είναι το δικό της. Το χέρι μου σφίγγει ιδρωμένο γύρω από το μέταλλο.

Τα μάτια μου κολλάνε στις μπλε πινακίδες- 54 τώρα. Ξέμπαρκα σύμβολα με προσπερνάνε, ψάχνοντας συμπτώσεις για να τους δώσουν νόημα: 11 σφαίρες το Δέντρο της Ζωής, 22 Ταρώ, 23, 42, 144. Τζακ-ποτ το 407. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια σωστή ιστορία εδώ.

92. Αίμα ζεσταίνεται, αναπνοή βαθαίνει. Μυαλό λιώνει, η ταινία αρχίζει, τυχαία κομμάτια background σκάνε με το φλας μιας φωτογραφίας. ΤΣΑΦ! Ένα χέρι πάνω σε λαμπερά κόκκινα μαλλιά, δυο σειρές έδρανα μπροστά, και ούτω καθεξής.

ΤΣΑΦ! Η αναπνοή της στο στήθος μου, ΤΣΑΦ! Χαζά μέμο στο ψυγείο με στάμπες από κραγιόν, ΤΣΑΦ! Άμμος στην γραμμή της πλάτης της, 150- σκασμός, έχουμε φλασμπάκ εδώ, ΤΣΑΦ! Ένα δάκρυ κατηφορίζει τις τέλειες γραμμές του προσώπου της, με χτυπάει με όλη την περιφρόνηση και την απογοήτευση του κόσμου, σφίγγει τα εισιτήρια στα χέρια της, το ρολόι στον τοίχο πίσω δείχνει δύο και σαράντα. Τραβάω πίσω τα μαλλιά μου.

Άδειος δρόμος παντού. Εγώ και τα βήματα μου και το λαχάνιασμα μου. 210. Στα δεξιά μια βιτρίνα με πλαστικούς Χαν Σόλο και σπαθιά σαμουράι. ΤΣΑΦ! Η μητέρα όλων των παθιασμένων φιλιών κάτω από τη βροχή, η βροχή δυναμώνει, τα χείλη σφίγγουν- όχι. Όχι, αυτό δε συνέβη ποτέ.

Αριθμοί με νόημα, ρολόγια που σταματάνε τα μεσάνυχτα, τραγούδια που δεν έχεις προσέξει ποτέ αλλά λένε όλη τη ζωή σου. Εικόνες παραμορφώνονται στο μετεώρισμα τους προς τη λήθη- 2:40 ή 4:20? “Αφηγηματικός Doppler”, χαχανίζει ηλίθια ο σπάσικλος στο κεφάλι μου, προσπαθώντας να σπάσει την ένταση. Η ζωή σαν ένα κομμένο επεισόδιο Lost.

297- δεν υπάρχει κούραση, έχω ξεχάσει ότι έχω σώμα. 306- Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ζωή χωρίς αυτή. Απλά τρέχα μαν, τρέχα. Μπορείς να είσαι αρραβωνιασμένος μαζί της σήμερα το βράδυ.

327. Άλλα 78. Το ακρωτήρι Κανάβεραλ στο κεφάλι μου μπαίνει στο κόλπo κι αρχίζει να μετράει ανάποδα. Το μυαλό διαλύεται. 60. Χαζές, nerdy σκέψεις σαν περιστέρια έξω από παράθυρα τάξης:

Flash Fact: Το ταχύτερο μέσο μετάδοσης είναι η αφήγηση.

Από ένα παράθυρο ακούγεται κάτι σαν Έλβις Πρίσλεϋ. Προσπαθώ να φανταστώ ότι λέει “It’s now or neveeeer”. Όπα, πού είναι το δαχτυλίδι?

Άλλα 18. Βλέπω την πόρτα της στο βάθος. Αυτό ήταν. Ή θα μου πει ΝΑΙ ή ΟΧΙ. 2 φινάλε.

Τσαφ.

1 σχόλιο:

  1. δεν είμαι σίγουρος τι διάβασα, αλλά έχω ξαναπεί ότι γουστάρω τα rant σου. >:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αποψάρα: