ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

Λέει λοιπόν στο καλό βιβλίο ότι η Αμαράντα Μπουενδία είδε τον θάνατο της ένα καυτό απομεσήμερο καθώς έραβε στη βεράντα, και o θάνατος της είπε στις 6 του επόμενου Απρίλη να αρχίσει να ράβει το σάβανο της, και τη μέρα που θα το τελειώσει θα έρθει να τη γυρέψει. Και για τέσσερα χρόνια η Αμαράντα έραβε το πιο όμορφο εργόχειρο που είδε ποτέ άνθρωπος, ώσπου μια μέρα ανακοίνωσε ότι το σούρουπο θα πέθαινε.

Κάθομαι κλειδωμένος σ' ένα χαλασμένο διαστημόπλοιο και σκέφτομαι για το μπλογκ που γράφω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι σκοτεινά αλλά απέναντι μου υπάρχει ένα μεγάλο στρόγγυλο κόκκινο φως (ναι, σαν εκείνο), και μια παλιομοδίτικη οθόνη στον τοίχο που με ενημερώνει για την κατάσταση του σταθμού με φιλικά μηνύματα σε γραμματοσειρά Άμιγκα και ένα χαρούμενο μίντι τόνο (ένα τέρμιναλ, άλλα κεφάλια θα έλεγαν). Μηνύματα σαν αυτό:

DON'T PANIC :)

Πολύ χρήσιμο, ευχαριστώ τέρμιναλ. Ποιος δε θα ήθελε μια φωνή ψυχραιμίας όταν βρίσκεται κλειδωμένος σε ένα κρύο και σκοτεινό δωμάτιο με όλους τους εφιάλτες του να τρέχουν ελεύθεροι απέξω? Αλλά να μη σε παρεξηγώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι όπως όλα τα υπόλοιπα πράγματα εδώ μέσα έχεις χαλάσει κι εσύ, πώς να σου κρατήσω κακία? Άλλωστε το δωμάτιο δεν είναι τόσο χάλια. Έχω χώρο να απλώσω τα πόδια μου. Δε με ενοχλεί το κρύο. Ούτε το σκοτάδι. Όχι, δε φοβόμουν ποτέ το σκοτάδι. Είναι τα πράγματα που κρύβει μέσα του που φοβούνται οι άνθρωποι.

Τα πράγματα που προσέχεις μόνο όταν σβήσουν τα φώτα: Ένα ζευγάρι κακά κόκκινα μάτια απειλητικά χωμένα στο μαύρο- κλασική Ντίσνεϋ. Η κάμερα του Χαλ απ' τον Κιούμπρικ. Εγώ απέκτησα εμμονή με τα λεντάκια που έμεναν φωτεινά όταν έπεφτα για ύπνο από πιτσιρίκι. Καθόμουν άυπνος στο κρεβάτι με την πλάτη γυρισμένη και ήξερα ότι με κοιτάζουν. Όλη μέρα μπροστά στην οθόνη και το βράδυ απλά ήξερα ότι ήθελε να με σκοτώσει. Το λαμπάκι της μου τα 'λεγε όλα. Ήταν πορτοκαλί και σκληρό και ακλόνητο. Με έκρινε.

Κι όμως, κι όμως, πάντα γύριζα να το κοιτάξω άλλη μια φορά. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι είχε μείνει ίδιο όπως είχε τυπωθεί στη φαντασία μου. Και κάποιες φορές, αν είχα σκαλώσει υπερβολικά ή αν έτρεχα κι άλλες τρομακτικές σκέψεις που κάνουν τα παιδιά στο κρεβάτι, μου φαινόταν πιο πορτοκαλί, πιο σκληρό, πιο ακλόνητο. Και γύριζα από την άλλη, αλλά πάντα, πάντα ξαναγύριζα. Η θεμελιώδης αρχή της τρομακτικής ιστορίας.

Είτε ήταν στην οθόνη είτε στο γενικό πίνακα του διαμερίσματος αργότερα είτε στο σύστημα πυρασφάλειας του ξενοδοχείου, το ηλεκτρικό μάτι ήταν πάντα εκεί. Σιγά σιγά έμαθα να ζω μαζί του, και καθόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλο και περιμέναμε ποιος θα τα ανοιγοκλείσει πρώτος. Ο τρόμος είχε γίνει ίντριγκα. Τι φοβόμουν ότι υπήρχε πίσω απ' το μάτι? Τι είδε μέσα του ο Κιούμπρικ? Ποιος με έκρινε από την άλλη πλευρά?

Τώρα που έφτασα στο τέλος όλων των ιστοριών και το έχω απέναντι μου, κόκκινο και πελώριο και τρομερό, ξέρω: Ο θάνατος μου.

*

Κρατάω την ανάσα μου και στήνω αυτί. Σνικτ σνικτ, σνικτ σνικτ. Αργά, υπολογισμένα. Φονικά. Πρέπει να είναι τα ψαλίδια από τη δυτική όχθη. Μετά ένας κρότος- πυροβολισμοί- και τελειώνει όσο γρήγορα ξεκίνησε. Ο Βαλχάλας? Θα μπορούσε. Αναρωτιέμαι ποιος νίκησε.

Είμαι ο Μους και έχω πολλά πράγματα στο κεφάλι μου. Κάποτε τα πράγματα άρχιζαν να στριμώχνονται και αποφάσισα να τα βάλω σ' ένα διαστημόπλοιο και να τα την κάνω για διάστημα. Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή? Είχαν αρχίσει να κοιμούνται στο νιπτήρα και να τρώνε τα βιβλία μου και δε προλάβαινα να τα ταΐζω. Υπάρχει ένας λόγος που τα λέω τέρατα. Και είναι πολλά, αϋπνίες και ποντίκια, νουάρ χάροι και διαστημικοί ροκ σταρ και-

BILLY PILGRIM HAD BECOME UNSTUCK IN TIME :)

Ναι τέρμιναλ, θα τους το πω. Τελοσπάντων, έφτιαξα αυτό το διαστημόπλοιο και ξαμολήθηκα στα σύμπαντα, μέχρι που κάτι δεν πήγε καλά, έτσι όπως πάντα κάτι κάποτε δε πάει καλά. Δε θέλω να σας κουράσω με τα μαθηματικά της υπόθεσης γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν τα ξέρω. Αλλά το ζουμί είναι ότι μόνταρα αυτή την παράγκα ώστε να μην πηγαίνει ευθεία αλλά καμπυλωτά, κι επειδή ο χωροχρόνος είναι επίσης καμπυλωτός το χρονογραμμικό έργο μηδενίζεται και μένεις νέος για πάντα. Μέχρι που ένας αρχετυπικός Μπούφος σου ρίξει ένα ποτό σε ένα μαραφέτι που δεν υπάρχει στο μάνιουαλ προσπαθώντας να εντυπωσιάσει μια αραχνογυναίκα, και μετά η παράγκα επιταχύνει διαρκώς στροβιλιζόμενη γύρω από τη γειτονική υπερχορδή μέχρι να χτυπήσει ταχύτητα διαφυγής, και μετά πυροτεχνήματα. Θα το παραδεχτώ, έπρεπε να 'χω βρει κάτι σε μπλε και ορθογώνιο.

Λυπητερή: Ο χρόνος μέσα στο σκάφος έχει γίνει ταυτόχρονος. Όλα είναι τώρα και ποτέ. Ζούμε αρχή μέση και φινάλε όλα μαζί. Όλες οι ιστορίες μου, όλοι οι ήρωες μου, όλα τα όνειρα και οι εφιάλτες που είχα ποτέ και θα έχω ποτέ, όλοι οι έρωτες και οι χυλόπιτες και τα βασανισμένα κατοικίδια τρέχουν ελεύθερα έξω απ' αυτή την πόρτα, εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε τυχαία σειρά. Αυτός είναι και ο λόγος που το κεφάλι έχει γίνει μια ανακατωσούρα και δε μπορείτε πάρα να παρακολουθείτε τις σκόρπιες σκέψεις που του 'ρχονται χρησιμοποιώντας το Συνειρμητήρι (κοιτάξτε δεξιά), αν και ευτυχώς πρόλαβα την ολοκληρωτική καταστροφή και συγκέντρωσα τα καλύτερα του σε τρία βιβλία. Το No Head For Math έχει μείνει μετέωρο στο χρόνο.

Περνάνε πάλι: οι Ανασφάλειες από τα πρώιμα κείμενα έχουν μαζευτεί για να γίνουν συμμορία αλλά πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τι εννοούσε η μία όταν έλεγε ότι δε περίμενε να την κεράσει η άλλη. Ούτε καν- τα daddy issues θα τις φάνε λάχανο. Εκεί έξω έχει πράγματα που δεν τόλμησα να αντικρίσω, που δεν τόλμησα να παραδεχτώ ότι υπήρξαν, πράγματα που ανέφερα (αν ανέφερα) μόνο στο βιβλίο των ονείρων, και πάλι περαστικά, κουτσουρεμένα, ελπίζοντας να μη με δουν οι τρεις μοίρες από τον εφιάλτη 20120623. Μα πιο πολύ φοβάμαι αυτούς που με ψάχνουν για να με δείρουν, τις ιστορίες που δεν πρόλαβα να πω, ή δεν ήξερα πως να πω, ή τους Σωματοφύλακες που περιμένουν ακόμα το σήκουελ, ιδέες που ξέχασα στο ψυγείο μέχρι που σάπισαν.

Αλλά λέω ψέματα, φυσικά. Πιο πολύ φοβάμαι ένα νουάρ χάρο με κοστούμι και τάση να μπουκάρει από άκυρες πόρτες. Έχει ένα πακέτο τσιγάρα και μια κάρτα με το όνομα μου. Και αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να ρωτάει. Στο μεταξύ χίπστερ μάγοι στήνουν δράματα με αιμοδιψείς Γκρην Λάντερν. Τέρμιναλ, πόσος χρόνος μου μένει? Πες μου τέρμιναλ, εσύ τουλάχιστον μ' αγαπάς?

...

Πρέπει να κόλλησε. Εϊ! Sudo!

...

Αρχίσω να πιστεύω ότι το τέρμιναλ πήρε το δρόμο του Άμστραντ όταν σφυρίζει ένα απολογητικό μίντι τόνο και με ενημερώνει ότι όσο μπλογκάρω κάνει υπολογισμός βάσει των οποίων προκύπτει ότι ο σταθμός είναι απολύτως βιώσιμος σε συνθήκες κορδελοποίησης γύρω από το χωροχρόνο υπό τον όρο ότι δεν υποστηρίζει μη-ιδεϊκές μορφές ζωής. Το τέρμιναλ συνεχίζει λέγοντας ότι τρέφει τη μέγιστη εκτίμηση για μένα ως πελάτη αλλά τώρα είναι υποχρεωμένο να μου ζητήσει να φύγω. Και μετά

:)

Λυπητερή: Το διαστημόπλοιο μου μόλις μου ζήτησε να βγω να πάρω το μπούλο μου στο υπερδιάστημα.

*

Αυτό το μέρος είναι ένα μπλογκ. Αυτό το μπλογκ είναι ένα κεφάλι. Αυτό το κεφάλι είναι ένα διαστημόπλοιο. Αυτές οι λέξεις εναλλάσσονται. Αυτό το κεφάλι είναι ένα μέρος. Αυτό το διαστημόπλοιο είναι ένα ίντερνετ. Αυτή είναι μια ιστορία. Κάθε ιστορία είναι ένα τέλος. Αυτό είναι ένα τέλος.

Πρώτος κραδασμός. Το σκάφος αναταράζεται. Κρατιέμαι από κάπου κι ακούω πράγματα να αναποδογυρίζουν.

Έχω μια εξομολόγηση να κάνω: κανένα αποκύημα της φαντασίας μου δεν έριξε κανένα ποτό σε καμιά κονσόλα. Επίσης: Κανένα διαστημόπλοιο δε πάει καμπυλωτά. Τουλάχιστον όχι με τρόπο που σε κρατάει νέο για πάντα.

Ήρθε ένας καιρός στο διαστημόπλοιο όπου συνειδητοποίησα ότι ξέμενα από καύσιμα. Η συντήρηση ενός διαστημοπλοίου είναι φωτιά σκέτη ξέρετε. Η φανταστική περιπέτεια μου στο διάστημα είχε ημερομηνία λήξης. Εν τέλει θα 'πρεπε κάποτε να προσγειωθώ. Και μετά όχι άλλα τέρατα.

Κι έτσι προσπάθησα να απεμπλακώ από τη ροή του χρόνου, να φτιάξω την προσωπική μου γωνιά αιωνιότητας, όπου θα ζούσα για πάντα στο τώρα, σε ένα υπερτώρα. Άρχισα να σκαλίζω τα συστήματα του σκάφους χρησιμοποιώντας οδηγίες που βρήκα σε ένα φόρουμ για υπερδιαστημικό οβερκλόκινγκ. Μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε. Προσπάθησα να βγω απ' το χρόνο. Τα κατάφερα. Ο χρόνος συμφωνεί ότι καλό θα ήταν να πηγαίνω σιγά σιγά.

Προσπάθησα να βγω απ' το χρόνο για να μείνω νέος για πάντα. Να ονειρεύεσαι καινούρια τέρατα τη μισή μέρα, να παίζεις με τα παλιά την άλλη μισή, και να είσαι ερωτευμένος για πάντα. Ποιος μπορεί να πει όχι?

Ναι, είμαι ο αρχετυπικός Μπούφος, η πρώτη κάρτα του ταρώ. Κάνω ένα άλμα πίστης και μετά στέκομαι αμήχανα σα Λούνι Τιουν πριν την πτώση. Και μετά βαρύτητα. Και μετά το κορίτσι που αγαπάς βρίσκει άλλον, ή εσύ τη βαριέσαι και βρίσκεις άλλη, και μετά γονείς πεθαίνουν, και όνειρα δε βγαίνουν όπως τα περίμενες. Και ο Λούκας πουλάει το Σταρ Γουώρς. Μη νομίζετε ότι δεν ήξερα αυτά τα πράγματα. Πιθανότερο είναι να τα ήξερα καλύτερα απ' όσο έπρεπε. Η μόνη μου υπεράσπιση, να σας δείξω κάτι που έγραψα:



YOU CAN'T TAKE A PICTURE OF THIS. IT'S ALREADY GONE.

:)

Δεύτερος κραδασμός. Ένας μπούφος όντως. Μπούφε Μους. Ξέχασες ότι χωρίς τέλος δεν υπάρχει αρχή?

Σκουπίζομαι στο μανίκι και σηκώνομαι. Είμαι έτοιμος.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ. ΑΥΤΗ Η ΦΟΥΣΚΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΑΛΛΟ.

Κράτα λίγο ακόμα. Πρέπει να τους πω. Και βάλε κάτι να παίζει.

AND NOW
ETERRRRRRRRRRRRRNITY

Έχεις σκεφτεί γιατί τόσες απ' τις αγαπημένες σου σειρές δε τελειώνουν κανονικά? Γιατί στο κόβει πάνω που o μπάτσος παίρνει τους δρόμους όταν ακούει τη σειρήνα, ή πάνω που χύνεται η κόλαση στους δρόμους και πέφτει η πρώτη σπαθιά, γιατί η Βαλτιμόρη δε βρίσκει ποτέ το σωτήρα της, γιατί πεθαίνουν όλοι αλλά μπορεί και όχι? Μετά από τόσα επεισόδια, δεκάδες ώρες, αφού έκανες όλους αυτούς τους χάρτινους ανθρώπους πραγματικούς και δικούς σου και είδες τον εαυτό σου μέσα τους και τους είδες στα όνειρα σου δε θα 'πρεπε να σου δώσουν ένα ικανοποιητικό φινάλε? Δε θα 'πρεπε να μάθεις ποιος κερδίζει το κορίτσι, ποιος μένει ευτυχισμένος, ποιος πεθαίνει? Δε θα 'πρεπε να υπάρχει μια τελική απάντηση, μια τελική λύση? Και το πιο σημαντικό: γιατί έχεις την αίσθηση ότι είναι καλύτερα έτσι?

Θα σου πω γιατί. Το πράγμα ξεκινάει από τότε που ο διάβολος ήρθε στη γη μεταμφιεσμένος σε Χόρχε Λούις Μπόρχες και έμαθε στους ανθρώπους να χαλάνε τις ιστορίες. Τότε το τέλος έχασε τη μαγεία του. Γιατί οι άνθρωποι ξέρανε πια ότι κάθε ιστορία λέγεται και από την καλή και από την ανάποδη. Για κάθε πριγκίπισσα που σώζεται υπάρχει ένας μπαμπάς που βγάζει τη ζώνη για να δείρει. Για κάθε ανοιχτό αμάξι που χάνεται στο ηλιοβασίλεμα ένα αναίτιο, ανούσιο τρακάρισμα. Για κάθε έρωτα που θριαμβεύει ένας πικρός χωρισμός. Για κάθε ηρωικό ιππότη ένας εγκαταλελειμμένος βετεράνος. Για κάθε τραγωδία μια κωμωδία. Και οι ιστορίες δε μπορούσαν πια να νικήσουν την αιωνιότητα.

Αλλά το ανθρώπινο ένστικτο να βγούμε απ' το χρόνο έπρεπε να επικρατήσει κάπως. Κι έτσι οι παραμυθάδες έκατσαν και σκαρφίστηκαν ένα τρόπο να κάνουν τις ιστορίες να τελειώνουν κανονικά σ' ένα κόσμο που ο χρόνος είναι συνεχές, που οι ζωγράφοι κόβουν πολλές στιγμές μέσα σε μία για να πιάσουν κάτι μεγαλύτερο. Πως μπορεί οτιδήποτε να τελειώνει πραγματικά σ' ένα τέτοιο κόσμο? Πως θα ξέρουμε πότε έχει κερδηθεί η τελευταία μάχη? Και οι παραμυθάδες βρήκαν ότι δε νικάς την αιωνιότητα. Μπορείς όμως να τη φιλιώσεις.

ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ?
Ε? ΕΧΟΥΝ?
:)

Ναι, ακριβώς. Κι έτσι, εδώ που τελειώνουν όλες οι ιστορίες, καμιά ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε θάνατος είναι μια γέννηση. Κάθε ήρωας ένας μπούφος. Κάθε μέρα μια Αποκάλυψη. Μπορείς να το αντέξεις?

Τρίτος κραδασμός. Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνει ένας άντρας με μαύρο κοστούμι. Κρατάει μια κάρτα κι ένα τσιγάρο κρέμεται απ' το στόμα του. Με κοιτάει και του χαμογελάω.

Μετά το βλέμμα του στρέφεται στην οθόνη και το μεγάλο κόκκινο μάτι από πάνω της. Το μάτι ανοίγει, ανοίγει και ανοίγει μέχρι που γίνεται ίσαμε το δωμάτιο...

Και  μπαίνω μέσα του. Αντίο No Head For Math. Αντίο τέρμιναλ. Eυχαριστώ για τα ψάρια.

Μετά όλα είναι κόκκινο

Και μένω μετέωρος

Μέχρι που διαλύεται, και βρίσκω τον εαυτό μου σε μια μεγάλη άσπρη παραλία. Ταιριαστό. Ωραία δουλειά, χάρε. Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω στη θάλασσα.

Οι γιαπωνέζοι έγραφαν ποιήματα θανάτου όταν ήξεραν ότι δε θα επιβιώσουν μια μάχη. Εγώ θα σας το πάω ένα κλικ πιο πέρα: Θα σας αφήσω αυτό το μέρος, με όλες τις ιστορίες και τους εφιάλτες μου, όλες τις μικρές μου αιωνιότητες. Το αφήνω ανακατεμένο για να θυμάστε ότι όλες σας οι στιγμές είναι μία και δεν έχετε τίποτα να περιμένετε. Και σας αφήνω αυτή την τελευταία μετάδοση, από ένα ετοιμοθάνατο διαστημόπλοιο, όχι σαν επίλογο μα σαν είσοδο. Σαν αρχή.

Γιατί ποτέ δεν τελειώνει. Ούτε με κρότο ούτε με λυγμό. Αρχίζει, και αρχίζει με ένα μπητ.

Ασυνθηκολόγητα δικός σας,

•μους

:)

► 

>>