20130620

Gandolfini

για μενα και αρκετους της γενιας μου οι Σοπρανος πιστευω οτι θα μεινουν ως η σειρα που τα ξεκινησε ολα. η τεραστια επιρροη της στην ποπ κουλτουρα μπορει να μην εφτασε στην ωρα της στο Λαζοπουλισταν, αλλα δεν υπαρχει αμφιβολια οτι αν ο Τονυ Σοπρανο ελεγε 'fuck it' και δεν πηγαινε στο πρωτο του ψυχαναλυτικο σεσσιον με την Δρ. Μελφι δεν θα ειχαμε φτασει απο κει που ξεραμε οτι η τηλεοραση ειναι στην καλυτερη τα Φιλαρακια και στη χειροτερη αστο στο να ξενυχταμε για να ξαναδουμε το Wire. η σειρα, που εβαλε στο κεντρο εναν αρχιμαφιοζο απλωνοντας εναν ιστο δυο οικογενειων γυρω του με μια ψυχαναλυτρια στη μεση να σκαβει σιγα σιγα το τουνελ στα σκοτεινα ενδοτερα του, παραδιδοντας επι της ουσιας ενα Νονο για την Αμερικη του Κλιντον, επ' ουδενι δεν ηταν η πρωτη σειρα που απεσπασε κριτικες κορονες, αλλα ηταν οπωσδηποτε ο βασικος παιχτης στο ανοιγμα του δρομου για περισσοτερα μεγαλα καλωδιακα δραματα και συνολικο ανεβασμα του πηχη στα τηλεοπτικα κατα συνεπεια, οδηγωντας σε πανω-κατω μια χρυση δεκαετια για τις σειρες, ωστε να μπορουν σημερα να διεκδικησουν μια θεση στον ηλιο διαμαντακια σα το Community. πιο σημαντικα, η φαουστικη ιστορια ενος αντρα που διολισθαινει προς ενα ολοενα πυκνοτερο Κακο, κομπλε με τακτικο ξεφλουδισμα του ηρωικου μοντελου και στραβες ματιες στην πατριαρχια και τον καπιταλισμο κι αλλα πολλα, βρηκε νεες ριζες σε θριαμβευτικους επιγονους οπως το The Shield και το Breaking Bad, ντε φακτο ψυχοπαιδια οπως το Mad Men και το Boardwalk Empire, και τη σκια ενδεχομενως να φτανει μεχρι και το Dexter και το Hannibal, θεμελιωνοντας ισως την πρωτη μεγαλη αφηγηση του μεσου. ο James Gandolfini, που πεθανε σημερα στα 51, ηταν κατι παραπανω απο πρωταγωνιστης του παγοθραυστικου των Σοπρανος: ηταν ενα βασικο γραναζι μιας επαναστασης.

ο Γκαντολφινι δεν ειδε πολλα χαϊρια εξω απ' τους Σοπρανος, αλλα μεσα στους Σοπρανος ηταν ενας γιγαντας, κυριολεκτικα και μεταφορικα. σε μια ιστορια που απαιτει ο ηρωας να γινεται κεντρο βαρους του εργου, ο επιβλητικος ογκος του κυριαρχει καθε πλανο, μαγνητιζοντας και παιζοντας στα δαχτυλα την προσοχη, φορτωνοντας στους τεραστιους ωμους του επι της ουσιας ολη τη σειρα. ο Γκαντολφινι αποδιδει στο επακρο ολες τις πτυχες του πολυσχιδους χαρακτηρα, την κωμικη χοντραδα του τυπου που βγαινει να παρει την εφημεριδα με τη ρομπα, την απειλητικη κτητικοτητα του αρχετυπικου 'strong silent type' πατερφαμιλια, την παραπλανητικη γλυκα του παιδιου που σου κλεινει το ματι, τις ελλοχευουσες υπογειες χειραγωγησεις, τα φονικα ενστικτα που σιγοβραζουν παντα απο κατω. στηνοντας, εν τελει, στο προσωπο του ενα παιχνιδι ελξης και αποστροφης με τον θεατη, εγκιβωτιζοντας μεσα του τις μεθοδους και τις ουσιες του ιδιου του εργου και ενσαρκωνοντας το, προσκαλωντας σε να κατεβεις χαμηλοτερα στον υπαρξιακο αποπατο του χαρακτηρα, του εργου, της ιδιας σου της εκμοντερνισμενης ανθρωπινης φυσης.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αποψάρα: