Μία (μικρό 20120331)

Για τις λίγες στιγμές που χωρίζουν τα σώματα σ' έχω απέναντι μου. Εσένα και τις ενοχές σου. Μαζεύω όλη μου την πίκρα και σου δείχνω την περιφρόνηση. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Μια ελάχιστη ικανοποίηση μετά από τόσο καιρό.

Μετά από τόσο καιρό ούτε μια λέξη. Δε πήγες να κάνεις το ξάφνιασμα σου έκπληξη; Πίστεψες πραγματικά ότι μπορούσαμε να γίνουμε δυο φίλοι που συναντιούνται μετά από καιρό. Απογοητευμένη έσυρες την καρέκλα σου εκεί που δε θα χρειαζόταν να κοιταχτούμε. Στο περιθώριο τα χέρια σου παίζουν νευρικά με τις κορδέλες. Ανάμεσα σε χαρωπές, ανούσιες, αθώες κουβέντες.

Εσύ κι οι ενοχές σου. Η ντροπή. Φυσικά και θα μπορούσαμε. Δε θέλω να σε συγχωρήσω; To μίσος είναι ένα σπαθί χωρίς λάβη. Όσο το βυθίζουμε στον άλλο τόσο σκίζονται τα χέρια μας. Αλλά πρέπει να επιμείνω. Πήρες τόσα πολλά. Το μόνο που μου μένει είναι τα μάτια μου και η σιωπή μου.

Εν τέλει πιάνεις τη χειρονομία. Παίρνεις την αμυντική στάση αλλά είναι αργά. Σε είδα. Τα βλέμματα μας σφιχταγκαλιασμένα μέχρι που τα σώματα μας χωρίζουν και πάλι.