20100926

Καπετάνιος διαστημοπλοίου στα Ηνωμένα Έθνη

Άρθρο μου για το Battlestar Galactica στο cinetv.gr.



Το Battlestar Galactica ήταν μια επιτυχημένη σειρά επιστημονικής φαντασίας που ξεκίνησε να παίζεται το 1978. Αφορούσε έναν αυτοσχέδιο στόλο ανθρώπινων επιζώντων καταδιωκόμενο από μια φυλή επαναστατημένων ρομπότ ονόματι "Cylons" που μόλις είχε καταστρέψει τους δώδεκα πλανήτες (δώδεκα "αποικίες") που αποτελούσαν τον πολιτισμό τους. Ο εν λόγω πολιτισμός φαινόταν να είχε κάποια σχέση με τον δικό μας, καθώς ο αφηγητής που άνοιγε κάθε επεισόδιο έλεγε πως "κάποιοι [κατά πάσα πιθανότητα Σαϊεντολόγοι] πιστεύουν πως η ζωή άρχισε εκεί έξω", μια υπόνοια ενισχυμένη απ' το γεγονός ότι οι στολίτες ήταν παράλληλα και σε αναζήτηση μιας χαμένης, 13ης αποικίας γνωστή ως "Γη".

Ήταν η επιτομή της campy επιστημονικής φαντασίας που έχει γίνει χαρακτηριστική της περιόδου, το πράγμα με τα εφέ-χειροτεχνία που βρίσκεις ως αντικείμενο λοιδορίας σήμερα σε αναρίθμητα χειροτεχνημένα βιντεάκια στα τούμπια. Η Lucasfilm σχεδόν τους έκανε μήνυση για αντιγραφή. Συγκρίνετε τα πόστερ και των δύο και τα συμπεράσματα δικά σας.

Τον Μάρτιο του 2009 τα Ηνωμένα Έθνη παρουσίασαν μια συζήτηση με τίτλο Battlestar Galactica: Α Retrospective. Στη συζήτηση συμμετείχαν μεταξύ άλλων πρωταγωνιστές και συντελεστές της σειράς, ενώ το ακροατήριο απαρτιζόταν από μαθητές της Νέας Υόρκης. Τα θέματα που συζητήθηκαν περιελάμβαναν τον ρατσισμό, την τρομοκρατία, τη σχέση των λαών με τη θρησκεία και τη χρήση βασανιστηρίων. Η Whoopi Goldberg συντόνιζε.

Το Battlestar Galactica το νεώτερο ήταν η πολλοστή προσπάθεια αναβίωσης της αυθεντικής σειράς. Το 2003 το SciFi Channel έβγαλε ένα τρίωρο μίνι που θα λειτουργούσε ως πιλότος της καινούριας σειράς. Αρχιτέκτονας του ολοκληρωτικού reimagining ήταν ο Ronald D. Moore, γνωστός για τη δουλειά του σε κάποια από τα πιο πρόσφατα κεφάλαια του Star Trek. Φαν και συντελεστές της πρωτότυπης βερσιόν γκρίνιαξαν για τον ενήλικο και σοβαρό τόνο της καινούριας, που στο πνεύμα των σκοτεινιάρικων ρημπούτ αντικαθιστούσε την αφέλεια και την ελαφρότητα της cheesy σειράς με ένα κόσμο καρμπόν του δικού μας αλλά με διαστημόπλοια, που φιλοξενούσε ένα δίκτυο αναθεωρημένα τρισδιάστατων, ανθρώπινα ελαττωματικών χαρακτήρων και τις προβληματικές σχέσεις ανάμεσα τους, σουταρισμένα με βρώμικη, κουνημένη σκηνοθεσία, ελαχιστοποιώντας στη πορεία το technobabble, πετώντας στα σκουπίδια τα λέιζερ, τη φανταιζί τεχνολογία και τα χαζά ρούχα. Βασικά, είχαν μάθει σε μια σειρά με πιλότους μαχητικών στο διάστημα με κράνη που θύμιζαν αρχαία Αίγυπτο, και τώρα είχαν μια σειρά με πιλότους μαχητικών στο διάστημα τελεία, και μια υπερμοντέλα με κόκκινο κοντό για κακό. Και φυσικά, η καινούρια επίθεση στις 12 Αποικίες του κόσμου με τα διαστημόπλοια κάτι παραπάνω από έφερνε στο νου μια άλλη, ακόμα νωπή επίθεση σε δυο πολύ συγκεκριμένους ουρανοξύστες αυτού χωρίς.

Πέντε δαιδαλώδη χρόνια και τέσσερεις σεζόν, μια τηλεταινία, τρεις γύρες webisodes και ένα σκασμό βραβεία και διακρίσεις μετά, και λίγο μετά το σκηνικό στα Ηνωμένα Έθνη, το πλήρωμα του Galactica και το διαστημικό καραβάνι επιζώντων που το συνόδευε ολοκλήρωναν το επικό ταξίδι τους. Στην πορεία, τους παρακολουθήσαμε και να παλεύουν για επιβίωση και να αναρωτιούνται αν την αξίζουν. Πολλά πράγματα συμβαίνουν στο BSG: Υπάρχει το χτίσιμο μιας κοινωνίας απ' το μηδέν και η σύγκρουση των ελευθεριών ενώ ο κόσμος παλεύει ακόμα να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας. Υπάρχει ο επαναπροσδιορισμός του προβληματισμού για την πιθανή ανθρωπιά της τεχνητής νοημοσύνης, με ρομπότ που γίνονται άνθρωποι, ανθρώπους που ανακαλύπτουν ότι είναι ρομπότ, και άλλα πολλά που θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε αν εδώ βρίσκεται κρυμμένη η δεύτερη παρουσία του Blade Runner. Υπάρχει η βιβλική περιπλάνηση των τελευταίων ανθρώπων στο διάστημα, παράλληλα με την αβεβαιότητα της πίστης, καθώς ο ένας ηγέτης υπόσχεται τη Γη χωρίς να πολυπιστεύει ότι υπάρχει για να σώσει τον πληθυσμό απ' την παραίτηση της απελπισίας, ενώ η άλλη βλέπει οράματα και θεωρεί ότι εκπληρώνει προφητείες ενώ παίρνει ναρκωτικά για να πνίξει τον καρκίνο της. Υπάρχει ένας θαρραλέος παραλληλισμός με τον κόσμο μετά τους Πύργους -το να μην ξέρεις αν ο κολλητός σου φοράει ζώνη με εκρηκτικά μέσα απ' το πουκάμισο του- που, στα μισά της ιστορίας, στην πιο επική στροφή της, αναγκάζει τους καλούς να βάλουν αυτοί τις ζώνες.

Πάνω απ' όλα, το Galactica ήταν, στις καλές του, μια καθηλωτική διαστημόπερα. Στο εξαιρετικό πρώτο επεισόδιο της σειράς ο στόλος είναι σε διαρκές τρέξιμο καθώς κάθε 33 λεπτά οι Cylons εμφανίζονται απ' το πουθενά και τους επιτίθενται. Χώρια απ' την έλλειψη ύπνου που αντιμετωπίζουν οι πάντες (κρατήστε αυτό το 'οι πάντες', θα το ξαναδούμε σε λίγο) σύντομα τίθεται επί τάπητος η περίπτωση κάποιο από τα πλοία του στόλου να μεταδίδει, εν γνώσει του ή μη, τις συντεταγμένες τους στον εχθρό. Το ερώτημα είναι, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει, έχουν το δικαίωμα να καταρρίψουν ένα επιβατικό σκάφος? Τέτοιες καταστάσεις είναι το ψωμοτύρι του πρώιμου BSG. Που φυσικά δε σημαίνει ότι η ζωή στο στόλο είναι όλο πολιτικοί διαξιφισμοί. Οι μάχες δε σπανίζουν όσο λένε, και είναι καλές. Κι επίσης, ο καθένας μπορεί να είναι Cylon.

Κι αυτά δεν είναι όλα. Θα ήταν εγκληματική παράλειψη να μην πούμε για το δράμα χαρακτήρων στον πυρήνα της σειράς, να μην πούμε για τις άψογες ερμηνείες από τον οσκαρούχο Edward James Olmos μέχρι τον διπλό (και βάλε) ρόλο που έφερνε εις πέρας η Grace Park από το πρώτο επεισόδιο. Όπως θα ήταν αδικία για τον συναισθηματικό αντίκτυπο της σειράς να παραβλέψουμε το σφίξιμο στις άκρες των ματιών του Adama καθώς κακά κόκκινα σημάδια εμφανίζονται στο χάρτη του στόλου, ή την αγωνία της Sharon καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βυθίζεται αργά αργά στην τραγική συνειδητοποίηση ότι παίζει για τη λάθος ομάδα. Αλλά θα ήταν επίσης ψέμα να αφήσουμε να εννοηθεί ότι τίποτα δεν πάει στραβά στο Galactica. Αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια- η σειρά σαν σειρά έβγαλε μύρια ψεγάδια, λάθη, αστοχίες και ασυνέπειες, σχεδόν όλα απ' τα οποία οφείλονται σε δύο πράγματα: Ένα, η απόφαση του SciFi να επεκτείνει τον αριθμό των επεισοδίων από τα 13 της πρώτης σε 20 για όλες τις επόμενες (μ' ένα season break στη μέση που έγινε αφορμή για καναδυό φοβερά cliffhanger), κίνηση που κούρασε τους συγγραφείς και οδήγησε σε αρκετά filler επεισόδια, και δύο, η μέθοδος πλαναρίσματος της σειράς από τον Ron Moore που χαρακτηριζόταν απ' το να μην υπάρχει μέθοδος. Ναι, "they made it up as they went along", κι αυτό φάνηκε και στα μικρά και στα μεγάλα της σειράς, από μονοιάσματα που λίγο ακόμα και θα γίνονταν πίσω απ' τις κάμερες μέχρι το θεϊστικό επιχείρημα που χοντροκομμένα σου πετάει στα μούτρα και το Μεγάλο Κακό Σχέδιο που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε. Κι όσο για το μεγάλο φινάλε είναι, ας πούμε, αμφιλεγόμενο.

Αλλά αμφιβάλλω αν όλα αυτά μετράνε πολύ στη σούμα. Είναι αυτές οι δυο λέξεις από πριν: "οι πάντες". Το Galactica σε κερδίζει με την ωμή δύναμη της κλίμακας του κόνσεπτ: Αυτές οι πενήντα-βγάλε χιλιάδες ψυχές, περιπλανώμενοι στο απέραντο κενό του διαστήματος στα μίζερα διαστημόπλοια τους είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στο σύμπαν, τελεία και παύλα. Είναι μια ιδιότυπη κιβωτός, μια χαμένη φύλη σε μια κρύα έρημο, σε απέλπιδα αναζήτηση μιας Γης της Επαγγελίας, ενός δισκοπότηρου. Το Battlestar Galactica είναι ένα ατελές έπος. Οπωσδήποτε δεν κουβαλάει αυτό το αίσθημα σφαιρικής πληρότητας που χαρακτηρίζει τα αριστουργήματα, δεν είναι όλα τα κομμάτια αναπόσπαστα μέρη του συνόλου, και το τέλος μόλις που βγάζει νόημα. Αλλά το σύνολο υπερβαίνει το άθροισμα των μελών του. Κι αυτό είναι που μετράει.

ΥΓ: Μετά το πέρας της σειράς κυκλοφόρησε το The Plan, μια ακόμα τηλεταινία που συμμάζευε κάπως τη πλοκή ξαναλέγοντας, εν ολίγοις, το πρώτο μισό της ιστορίας λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις του δεύτερου. Ο Ron Moore συνεχίζει τώρα τη μυθολογία με το Caprica, prequel που διαδραματίζεται πριν την καταστροφή. Σε λίγες μέρες ξεκινάει το δεύτερο μισό του πρώτου κύκλου (είπαμε, SciFi Channel) αν και ο γράφων μάλλον δεν θα το παρακολουθήσει καθώς δεν εντυπωσιάστηκε από το πρώτο. Το Battlestar Galactica επιλέχτηκε από το Time ως μία από τις 100 καλύτερες σειρές όλων των εποχών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αποψάρα: