WOODEN SHJIPS

Άρθρο/live report για τους Wooden Shjips που είχε ανέβει στον Up'N'Loud.

Η κιθάρα τσιρίζει μια αφηρημένη, πνιγμένη στην παραμόρφωση σειρά νότες που θα μπορούσες να πεις σόλο, πάνω από ένα πρωτόγονο ριφ κι ένα εξίσου απλοϊκό μπητ, μονότονα και απαράλλαχτα για όλα τα 5 με 10 λεπτά της εκτέλεσης, και στο βάθος ένα στρώμα οργάνου που παραπέμπει ευθέως στους Doors. O frontman, που μοιάζει με ξεχασμένο χίππη απ' το Σαν Φρανσίσκο με τη γκριζαρισμένη γενειάδα και τα γυαλιά του, σκύβει προς το μικρόφωνο για να μισοτραγουδήσει, μισοαπαγγείλει άλλο ένα σετ μαστουρωμένους στίχους με την άτονη και κρυμμένη πίσω από ένα τείχος reverb φωνή του.

O Ripley Johnson, φρόντμαν, είναι στην άκρη της σκηνής, σε αντίθεση με το παραδοσιακό κέντρο, και όπως η μπάντα του, δεν κάνει καμιά προσπάθεια για σκηνική παρουσία και ελάχιστη για επικοινωνία με το κοινό. Ταιριαστό για ένα μουσικό πρότζεκτ που προοριζόταν να τυπώνει ελάχιστα αντίτυπα για να τα αφήνει σε παγκάκια και βιβλιοθήκες. Η μπάντα δεν έκανε ποτέ το άλμα από χαμένο διαμάντι σε ενδιαφέρουσα ομπσκιουρίλα, καθώς κάποιες τρελές κριτικές σπρώξαν τη δημιουργία cult following από νωρίς.

Αν η ιδέα που έχετε για την ψυχεδελική μουσική αφορά άρυθμους αυτοσχεδιασμούς, απρόσιτους για το κοινό αυτί, ή περίτεχνα κολάζ εξωτικών ήχων παιγμένα σε κάποιο πολύπλοκο τέμπο για διψήφιο αριθμό λεπτών, θα πρέπει να διευρύνετε τους ορίζοντες σας. Η μουσική των Wooden Shjips είναι βασική. Ο ήχος και η νοοτροπία είναι γκαράζ. Τα τραγούδια δουλεύουν όλα το ίδιο μοτίβο. Για την ακρίβεια, τα τραγούδια εναλλάσονται σχεδόν ανεπαίσθητα, η μουσική τους τίποτα παρά μια εκτεταμένη εξερεύνηση του υπνωτικού γκρουβ, του χαμένου στον καπνό και το διάστημα τζαμ. Στην πραγματικότητα, είναι μουσική για να χορεύεις.

Σκέφτομαι πως, ακόμα κι αν το ήθελαν, οι τύποι παίζει να μην μπορούν να παίξουν κάτι δύσκολο. Απλά επειδή μοιάζουν με απολιθώματα απ' τα χωράφια του Γούντστοκ δε σημαίνει ότι είναι έμπειροι μουσικοί. Το θεμέλιο των Shjips ήταν μια επαναστατική ιδέα: μια ομάδα απαίδευτων μη-μουσικών μαζεύεται και απλά ροκάρει. Η λογική είναι πως χωρίς τη στεγανοποίηση της μουσικολογίας θα έχεις να πεις κάτι φρέσκο- ατελής συλλογισμός, αλλά θαυμαστές προθέσεις. Ειδικά αν σκεφτείς την πρώτη παρτίδα βινύλια που απλά έδωσαν, και ξηλωθήκανε μέχρι και τα μεταφορικά για τις παραγγελίες, ή τα έσοδα μιας κατοπινής κυκλοφορίας που πήγαν στην ακτιβιστική κολεκτίβα Food Not Bombs. Το μόνο που έλειπε ήταν ένα ακατανόητο ανορθογράφημα ενός κλασικού τραγουδιού που μοιράζονται οι Crosby, Stills & Nash και Jefferson Airplane για όνομα.

Χωρίς να προσπαθούν, το live τους έχει μια άμεση, θεμελιώδη γοητεία. Θεωρώ υπέροχο το γεγονός ότι ξεκόλλησαν από τη φάση του 'δε με νοιάζει να παίξω μπροστά σε κοσμό' που τους διακατείχε την πρώτη περίοδο. Αυτός ο ήχος προορίζεται για venue. Στο δίσκο, ακόμα κι ο πιο υπομονετικός ακροατής ενδέχεται να κουραστεί. Είναι μουσική για να χορεύεις, αν όχι με κλειστά τα μάτια, σε μια ατμόσφαιρα πλούσια σε καπνό, βυθισμένος στο χάσιμο του ατέρμονου βόμβου, και χορεύεις καλύτερα με ανθρώπους γύρω σου.

Ο κόσμος ανταποκρίνεται στον πάλμο της μπάντας- τα περισσότερα κεφάλια που βλέπω κουνιούνται στο παλιό καλό πάνω-κάτω, κουρδισμένα στο πεισματάρικο μπητ, ενώ πολλοί είναι πιο ενεργοί, λικνιζόμενοι σε κάποιο είδος σχεδόν-χορού. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο κόσμο στο 8ball: ενώ υπάρχουν αρκετοί καλοτεχνίτες και αμιγώς indie τυπάκια, η πλειοψηφία δεν έχει χαρακτηριστικό dress code. Είναι σχεδόν σαν να βρέθηκαν όλοι εκεί κατά λάθος, και γέμισαν το μισό μαγαζί. Ο Johnson ίσως χαμογελούσε με την ιδέα.